Waarom toch loslaten?

De rechter doet vandaag uitspraak inzake een persoon die enkele maanden geleden bij gebrek aan aandacht voor de medeweggebruikers (door het niet verlenen van voorrang op een voorrangsweg) een mens doodreed. 

Het blijft een groot gemis en een diepe wond, maar je moet sterk zijn en overeind blijven voor jezelf en de anderen om je heen die je in het leven nodig hebben. De bestuurder die het ongeluk veroorzaakte met dodelijk afloop, krijgt als het aan justitie ligt een lichte werkstraf eventueel vermeerderd met een jaar rijontzegging.

Iedere keer weer reageert de samenleving zwaar geschokt, maar mee vergeet vaak dat ook justitie aan wetten is gebonden. De strafoplegging van de rechtsprekende macht is onlosmakelijk verbonden aan de strafmaat als deze door de wetgevende macht in de wet is bepaald. De wetgevende macht vertegenwoordigt op zijn beurt weer dezelfde samenleving die telkens geschokt reageert. Deze tegenstrijdige gedachtengang liet mij dieper stilstaan bij ‘het waarom toch loslaten’, terwijl enerzijds dood door schuld door het Gerecht relatief laag tot “niet” wordt bestraft en er anderzijds sprake is van een geschokte rechtsorde en een plotsklaps beëindigd mensenleven met al het bijkomend verdriet en leed van dien.

Vast gegeven is dat met geen enkele straf de verwoeste familie, een dierbaar familielid terugkrijgt. Dat klinkt hartverscheurend, maar: “Daarmee moet men het doen”.

De uiteindelijke strafmaat wordt opgelegd met inachtneming van de wettelijke kaders, de familie noch de samenleving heeft op een dergelijk moment nog enige invloed op de mate van bepaling van de strafmaat. Het aanvechten van de door de rechterlijke macht opgelegde straf, is in principe veeleer een behoorlijke verzwaring van leed door het moeten blijven omkijken in wrokgevoelens.

Werkstraf 

Voor soortgelijke gevallen, hoe ingrijpend en pijnlijk van aard, maakt het opleggen van een celstraf niet veel verschil. Daarentegen kan juist het opleggen van een toepasselijke werkstraf misschien wel wat meer teweegbrengen bij de veroorzaker van het verkeersongeval. Als de opgelegde werkstraf hem aan het denken zet, hebben de familie, de samenleving en de veroordeelde dader het meeste baat. Het zal voor de dader ook niet meevallen. Een eventueel wezenlijk verschil zal kunnen zijn dat de dader het groot gemis niet van binnen voelt en/of ervaart zoals de familie van de overledene dat zal doen. Het verdriet gaat bij de familie van de overledene waarschijnlijk nooit over.

Het kan bijna niet anders dan na het verloop van een, twee of drie jaar na de dood van een dierbare door een verkeersongeval, de pijn, het verdriet en het emotionele litteken nog onmetelijk groot aanwezig zullen zijn. Echter, men dient sterk te zijn en overeind te blijven voor zichzelf en voor de naasten die hem of haar nodig hebben om door te gaan met het leven. Het leven van de achterblijvers stopt immers nergens voor.

Justitie 

Het familielid, dat vrolijk in het leven stond, verongelukte een jaar geleden. Justitie eist een werkstraf van 240 uur en één jaar rijontzegging tegen de verdachte die schuldig zou zijn aan het ongeluk dat het leven kostte aan dit bruisende lid van de familie. Volgens het Openbaar Ministerie heeft de verdachte zich als bestuurder van een motorvoertuig zodanig gedragen dat door zijn schuld een verkeersongeval veroorzaakt is, waarbij een mens is komen te overlijden. De verdachte gaf volgens justitie geen voorrang hoewel op de kruising duidelijk zichtbaar voorrangsborden stonden en daarbij de stoplichten op zijn weghelft oranje verlicht waren. Hij reed te hard en had geen controle meer over zijn motorvoertuig. Het oncontroleerbare voertuig raakte op de fatale dag, met een hoge snelheid de auto van het slachtoffer, die onderweg naar het ziekenhuis door zijn interne verwondingen in de ambulance is komen te overlijden.

Schuldgevoelens 

De verdachte nam emotieloos tijdens de strafzitting ten overstaan van het Gerecht stoïcijns alle schuld op zich. Uit respect voor de familieleden heeft de verdachte geen advocaat meegenomen naar het Gerecht. De verdachte zei: “Ik ben gewoon schuldig. Dan kan een advocaat een heel verhaal ophangen, maar ik blijf schuldig. Ik wil nu weleens weten waar ik aan toe ben. Ik denk er dagelijks aan, maar kan niets terugdraaien.”.

Het Gerecht stelde nog enkele vragen zoals: Waarom de verdachte zo hard reed, waardoor het kwam dat hij de macht over het motorvoertuig verloor, hoe het kwam dat hij niet bekend was met het feit dat het andere kruisende deel van de weg een duidelijke voorrangsweg betrof, of de verdachte wist dat hij door het oranje licht is gereden, terwijl hij behoorde te stoppen nu dat achteraf nog mogelijk bleek te zijn, wat zijn gedachten waren over het grote verlies, het grote leed en de littekens voor het leven aan de kant van de achterblijvende familieleden, etc. etc. Tijdens de rechtszitting leek de verdachte niet te zijn geraakt, maar achteraf bleek dat ook hij enorme schuldgevoelens met zich meedroeg en groot berouw had.

Lei di Bida 

De taakstraf van 200 uur is aan de veroordeelde verdachte c.q. de dader door het Gerecht opgelegd, maar niet de eis van één jaar rijontzegging. Immers was tijdens de rechtszitting gebleken dat voor zijn dagelijks levensonderhoud zijn motorvoertuig noodzakelijk was. In beginsel lijkt hier sprake van een strafvermindering voor wat betreft de strafmaat. Echter, toch blijft de vraag staan: “Waarom de wetgevende macht, die de samenleving vertegenwoordigt, nooit de wettelijke strafmaat heeft verhoogd. Telkens wordt toch gesproken over de geschokte rechtsorde, maar de samenleving begrijpt maar niet waarom de straffen zo laag zijn. Het leven van een mens is toch van onschatbare waarde en dient dan ook zo te worden beoordeeld en zo te worden bezien.

De voornaamste grondslag die ik mij kan bedenken van waarom de wetgevende macht niet verkiest om in de wet de strafmaat te verhogen – ondanks de wederkerige geschokte rechtsorde c.q. geschokte samenleving – is dat de veroorzaker van een verkeersongeval met ingrijpende gevolgen vaak zelf ook een straf van levenslang opgelegd krijgt door zijn geweten dat gebaseerd is op de natuurlijke wet (Lei di Bida).

Hoe onrechtvaardig het wellicht ook mag klinken, zijn zowel de achterblijvers die hun dierbare aan een verkeersongeval hebben verloren alsmede de veroorzaker van deze diepe wond levenslang getekend met bijna ondragelijke lasten, wanneer zij nalaten om de pijnlijke situatie een beheersbare plek te geven in hun leven. Zoals eerder beschreven kan nu eenmaal de uit het leven weggerukte dierbare niet terugkeren. Het voorval met veel hartverscheurend verdriet, dient hoe pijnlijk dan ook te worden geaccepteerd.

Door het vergeven, het vergeten en het berusten in het immense verlies, opent men vaak de weg naar acceptatie en naar afsluiting. 

Hiermee niet zeggende dat men zijn dierbare dient te vergeten, maar dat een punt wordt gezet achter het hartverscheurende leed dat geen ondraagbare last voor het leven dient te worden. Men dient met de tijd, zonder pijn te kunnen spreken over de mooie herinneringen aan de mens die hun leven zo dierbaar heeft vervuld.

De wetten van de natuur (Lei di Bida) lijken soms onnavolgbaar, maar zijn uiterst leerzaam en doelgericht.

Wanneer wij inzien dat motorvoertuigen krachtige projectielen zijn, zal een ieder er verstandig aan doen om te rijden met inachtneming van de wettelijke veiligheidsvoorschriften en volgens de (on)geschreven natuurlijke wetten, teneinde minder leed bij anderen te veroorzaken. 

Hou allereerst zielsveel van uw eigen leven, zodat u ook het leven van uw medemens naar waarde kunt inschatten en bovenal respecteren, door onder andere verantwoordelijker aan het verkeer deel te nemen. De rode stoplichten dienen een doel en het overmatige gebruik van alcohol niet. Naastenliefde (Lei di Bida).